Mijn hoofd zit vol, dus ik doe mijn best:
– De eindeloze stroom aan verwarrende informatie uit het nieuws? Loslaten…
– Het idee dat dit veel en veel langer kan gaan duren? Loslaten…
– Of de kinderen nu wel of niet aan hun schoolse taken voldoen? Loslaten…
– Het idee dat ik dierbaren buiten het gezin om nog lang niet mag aanraken? Loslaten…
– Weinig ruimte in mijn hoofd voor werk op kortere of langere termijn? Loslaten…
– Dat we voorlopig nergens heen kunnen, niet eens een dagje weg? Loslaten…
– Dat we stil staan in alles eigenlijk? Loslaten…
Als ik het per onderdeel bekijk, kan ik de dingen best loslaten. Het is dan wat het is. Heb ik echt wel vertrouwen in de toekomst, vooral op lange termijn.
En toch… Waarom voel ik me veelal dan zo benauwd? Voelt het alsof ik het druk heb? Zit mijn hoofd zo vol?
Bij loslaten moest ik denken aan het stevig vastgrijpen. De foto’s van de handjes van onze pasgeboren kinderen kwamen daarbij in beeld. Is het niet opvallend dat we als volwassenen zo moeten leren loslaten, terwijl we als baby juist in onze eerste uren zo stevig kunnen vastgrijpen? Pas máánden later leren we loslaten…
Dus ja, is leren loslaten nu het probleem… of is er gewoon te weinig om aan ons aan vast te kunnen houden…?
