Gister na lange tijd weer mogen werken! Een hele dag trainingsacteren, wat een heerlijkheid…
Vol energie weer naar huis gereden en ook vandaag nog merkbaar. Lopend vinden de borrelde positiviteit en gedachten dan een uitweg, dus flink de pas er in.
Toen viel mijn oog op dit bordje. Ja, ik heb me aangelijnd gevoeld de laatste maanden. En gister mocht ik zonder lijn even keihard los door het park rennen! En weet je? Maandag en dinsdag mag ik dat weer!
De afgelopen periode heb ik mezelf weer vaak afgevraagd welke van de twee op mezelf van toepassing is. Uiteraard weinig opdrachten gehad en nu in de zomerperiode ligt trainingsland sowieso standaard zo goed als stil. Maar ook daarna vooralsnog een vrijwel lege agenda…
Waar anderen actief lijken te zijn op andere vlakken, nieuwe ideeën uitwerken of genieten van de rust, blijf ik onrustig. Aan een paar dingen heb ik gesnuffeld: Leren hoe anders zakendoen en in een samenwerking iets heel nieuws ontwikkelen… maar nee, mijn hele lijf vertelde me dit niet te doen. Pijnlijk, maar wel duidelijk: Ik kon voor mijzélf gaan staan. Soms zijn de signalen echter subtieler… Want mag ik van mezelf niets doen? Afwachten? Geen echte rust vinden, iets heel erg missen, maar toch (nog) niets initiëren? Sta ik dan voor mezélf of sta ik mezelf in de weg? Meestal neig ik naar het eerste, maar wat als toch blijkt dat het het laatste betreft?
Er is er maar één die het echte antwoord weet en dat ben ik zelf. Soms is het echter ook omgaan met dat het antwoord nu niet helder is. De tijd zal het leren. Dan kan ik trots terugkijken dat ik voor mijzélf ben gaan staan of ik zal de verantwoordelijkheid moeten pakken dat ik er zelf vóór stond…
