Vandaag is zo’n dag dat en de zon schijnt én de wind stormachtig is.
De zon laat de kleuren buiten oplichten, laat de lucht extra blauw ogen, lijkt me te roepen: Kom naar buiten en geniet van alles wat er is!
De wind doet echter ook zijn werk. Met onvoorspelbare vlagen zwiepen takken onrustig heen en weer, door het rooster heen klinken geperste geluiden. Het maakt me onrustig.
De situatie aan de andere kant van mijn raam lijkt weer te geven hoe het in mij voelt. Het leven voelt tegenstrijdig. De onrust van alle maatregelen persen zich door mijn roosters, terwijl het zonlicht van vertrouwen in het totaal van het leven ook zo hard schijnt op ditzelfde moment.
Soms schuift daar een wolk voor en zie ik alleen de wind verwoestend om zich heen slaan. Soms is het tussen de windvlagen door grijs rustig buiten. Soms schijnt die zon en lijkt het even windstil te zijn. Alle varianten zijn er. In een hoog afwisselend tempo. En als dat in de natuur zo werkt, zal het inderdaad helemaal de bedoeling zijn dat dat in een mensenlichaam precies zo werkt.
Ben benieuwd wat het weerbericht voor morgen is…