Auteur: Tanja

Laatst vroeg een deelnemer mij wat ik uit mijn werk als trainingsacteur haalde. “Het geeft me vrijheid”, antwoordde ik, “juist omdat ik nooit weet hoe het gaat. Ik weet pas in het moment hoe ik kan reageren.”

Door de vraag realiseerde ik dat dit voorheen zo anders was. Voorspelbaarheid nodig hebben, spanning ervaren in het niet weten. Heerlijk dat dat nu zoveel anders is. Go with the flow… daar steeds in verrast worden en daar weer van genieten!

Hoe verrast werd ik de afgelopen dagen juist weer de andere kant op. Na een workshop haken te hebben gevolgd, is duidelijk mijn enthousiasme aangezet. Leuk! Maar mijn oorspronkelijk gemaakte kussentje heb ik helemaal uitgehaald en weer opnieuw in elkaar gezet. Strakker en mooier. En kleiner ook daarmee, haha. Maar had ik al gezegd strakker en mooier? En dat ik daar zo blij van word als ik hem zie? En mijn nieuwe projectje na uithalen ook opnieuw ben begonnen en de perfectie me tegemoet straalt? De voorspelbaarheid van elke steek verslavend werkt?

O ja, de hang naar perfectionisme hoeft niet weg. Zolang het dienend werkt, mag alles juist blijven. Maakt het me een completer mens. Zoals het zoeken naar de delen die de deelnemers completer maken juist de sport is van mijn werk. Welk gedrag mag slechts wat meer ruimte innemen in deze situatie?

Practice what you preach, Tanja. Dus ja, graag perfecte voorspelbare haakwerkjes in de vrije uren en loslaten, improviseren, alleen aanhaken op wat aandacht vraagt tijdens opdrachten. Én-én! ?? 

Met potloden, stiften of verf. Pasteltinten of felle kleuren. Beplakken met glitters. Alles kan.

Ook dit jaar zal ik proberen mijzelf zo veel mogelijk te laten verrassen. Per moment zien welk materiaal in welke kleur zich aandient en zo het jaar zich laten inkleuren. Soms zijn combinaties dan meteen geweldig. Soms vloekt het een tijdje. Alles samen vormt zich dan weer gewoon een uniek jaar. En hoe dan ook een mooi eindresultaat, omdat het van mij is. Mij vormt. Mij weer inkleurt.

Op naar een verrassend kleurrijk 2023 dus!

Afgelopen vrijdag mijn diploma in ontvangst mogen nemen!

Ruim een jaar geleden ben ik begonnen aan de opleiding Zijnscoaching. En zoals alles in het leven blijft veranderen, deed de naam van mijn opleiding dat tussentijds ook. Een opleiding ‘Integrale coaching en therapie’ mag ik nu op mijn naam schrijven!

Wat het mij gebracht heeft? Snel tot de kern kunnen komen en dat het niet uitmaakt of dat linksom of rechtsom gebeurt. Zo hebben zingen, scherpe vragen gesteld krijgen, op de stoel gaan staan en het losgaan met verf bij mijzelf het afgelopen jaar allemaal verandering aangezet. Als het maar raakte wat er op dat moment geraakt moest worden.

Mooi om te merken wat langere trajecten bij coachees kunnen teweegbrengen en ook weer herontdekt wat voor moois er soms al binnen een kwartier kan ontstaan bij het trainingsacteren. Binnen en buiten het rollenspel ruimte creëren. Via de kern. Linksom of rechtsom.

Dus ik geniet. Van alles wat er nu al is. En merk vanzelf hoe ik coaching nog meer vorm wil geven. Rustig aan, dan komt de snelheid vanzelf… ?

#coaching #diploma #totdekernkomen #trainingsacteren #spelen

Mijn werk is dienstbaar, maar ik doe het natuurlijk om wat het voor mijzelf betekent.

Vandaag was weer zo’n betekenisvolle dag. Zo’n dag waarin een deel van gedrag verklaard werd vanuit de vier kleuren. Zo’n dag waarin ik stralend naar huis reed. Zo’n dag waarin…

Mijn ?geel? stuiterde van de variatie en de gevraagde improvisatie!
Mijn ?blauw? kon uitzoomen en steeds de verbindingen zien tussen de casussen. Ze haakten op elkaar in en vormden samen een kloppend rond geheel.
Mijn ❤️rood❤️ zei: Alles binnen de tijd! Top!
Mijn ?groen? vond het fijn dat iedereen echt iets waardevols heeft kunnen leren.

Als alles wat in mij leeft weer even is aangeraakt, kan ik me alleen maar weer heel en compleet voelen… ??❤️?=?

#trainingsacteren #betekenisvol #lovemyjob

Al koffie drinkend kwam het gesprek op mijn opleiding. Ondertussen dartelde de kat steeds om mij heen. Willen kroelen, wat in mijn trui bijten. Het viel ons allebei op, normaal negeert ze me.
Ik gaf een voorbeeld van een oefening die ik met een coachee had gedaan. “En hoe zit het dan bij mij? Wat betekent het als ik dat gevoel weer krijg?” “Dat weet ik niet. Dan moeten we er naar kijken als je wilt.”

Terwijl ik doorvroeg over het gevoel gedroeg de kat zich steeds wilder. Aan mijn benen hangen. Zenuwachtig tussen ons in bewegen. “Jeetje, dit leidt wel af, he?” We moesten er om lachen. Het gevoel voelend leidde naar het woord aandacht. Al snel kwam daar het woord onoprecht bij. “Is het onoprechte aandacht dat dit gevoel bij je veroorzaakt?” “Ja, dat is het.”

Ik wijs naar mijn voeten. Daar zit de kat nu rustig naast me. Met haar rug naar me toe, zoals katten je zo heerlijk kunnen negeren tijdens hun aanwezigheid.
Terwijl wij in ontspannenheid verder het leven wat bespraken, heeft de kat de rest van de tijd vredig in haar mandje geslapen.

Voelen en ontdekken wat er ten diepste gevoeld wil worden… Maak dat de mens wijs!
Dat zou meer mensen ontspannen in hun mandje laten liggen, ja. Ik probeer er aan bij te dragen, poes, maar dat hoef ik jou natuurlijk niet wijs te maken…

#zijnscoaching #voelen #ontspanning

Bezig met de opleiding zijnscoaching bij ZIN.nu. Zijn wie je bent. Totaal zijn met alles wat er in je leeft. Je mindere kanten en de kanten waar je trots op mag zijn.

Elke bijeenkomst brengt iemand muziek in. Ik voelde dat ik dit lied wilde laten horen en dat ik dit alleen op mijn manier kon doen. Door het zelf te zingen. Compleet te zijn met iets waar ik trots op mag zijn! En daarmee meteen in contact te zijn met mijn angst om te zingen.

Dus afgelopen donderdag stond ik er. Compleet te zijn. Met trillende benen én trots.
“I am brave. I am bruised. I am who I meant te be. This is me.”

***

En ja, bij een opleiding volgen hoort ook oefenen. Dus mocht jij gecoacht willen worden om meer in vrede te kunnen zijn met alles wat er in je leeft, neem dan contact met mij op. Kunnen we allebei alleen maar van leren!

Als trainingsacteur ga ik met deelnemers op zoek naar wat je zelf anders kunt doen om een gewenst(er) resultaat in de toekomst te creëren. De vraag is: Wat wil je bereiken? En vervolgens samen op zoek hoe.

Soms mag er bij een deelnemer echter eerst een situatie afgesloten worden. Het wordt al te lang meegedragen. Al te lang nagedacht over wat er bereikt had kunnen worden als diegene maar… Hoe kun je dit meer afsluiten, wordt dan de zoektocht.

Vandaag was zo’n dag. Weer een stukje ruimte bij iemand. Misschien wel de ‘wat’ dat bereikt moest worden, alleen dan via de ‘hoe’ van het afsluiten.

#trainingsacteren
#meerdanhetrollenspel
#echtheeltofwerk

We gaan het blotevoetenpad lopen!

Slippertjes uit en via het hout, de stenen, het bospad naar de eerste modder. Ik voel het glibberen onder mijn voeten. Brr, blijft toch iets waar ik even doorheen moet, denk ik nog.
Dan volgt er een donkere modderplas. De kinderen lopen voor me, dus ik zie hoe (on)diep het is. En toch. Ik laat mijn voet in de donkere plas vol dennennaalden glijden. Dan raakt mijn voet een modderige massa. Ik voel mijn voet wegzakken en hop, oude bekende paniek slaat meteen toe. Er uit! Er uit!!

Bij de volgende, nog grotere pas durf ik niet. Terwijl ik liefdevol aangemoedigd wordt door mijn gezin, schieten de tranen in mijn ogen. Nee, het gaat niet. Shit, oude angsten die ik gelukkig nog maar zo weinig tegen kom, omarmen me weer even stevig.
Ik zeg dat het echt niet lukt en dat wordt direct voor waarheid aangenomen. Ik kan om de plas heen lopen, en nog een, maar al snel volgt er een waarbij er omheen meer moeite gaat kosten. Zowel mijn kinderen als mijn man laten me. Ik voel dat het ze echt niet uitmaakt of ik er omheen zal manoeuvreren of er doorheen zou gaan. Dat schept ruimte om zelf te besluiten ervoor te gaan. Wat extra veiligheid door exact de voetstappen van mijn man te volgen. Dichtbij hem. Zonder extra aanmoediging. Slechts af en toe een neutraal klinkende vraag of hij mijn hand moet vasthouden, zodat ik niet uitglij (en hem niet meetrek ?).

Het was niet bijzonder dat ik weer mee deed. En daarna was het ook niet bijzonder dat ik die 15 meter modder maar wat graag voorbij liep om hen drie te filmen. Het was niet bijzonder dat ik zelfstandig zonder angst door de overige poelen glibberde. Geen oordeel. Alles was goed. En daardoor kon er meer dan ik eerder dacht en niet meer dan ik zelf wilde… 

Dankjewel lieve kanjers, hoe bijzonder jullie voor me zijn door niet bijzonder te doen! ♥️

#zonderoordeel #ruimtescheppen #eigenregie

Huiswerk voor deze zomer!

Eind september start ik met de opleiding Zijnscoaching. Nieuwsgierig naar wat dat jaar mij gaat brengen. Nieuwsgierig in welke vorm ik er uiteindelijk mee aan de slag zou kunnen. Ik ga het ontdekken…

Eerst maar eens verder met lezen… ?

Steeds bewuster balanceer ik tussen ‘de groep’ en ‘ik als individu’. Regelmatig gaat dat een tijdje natuurlijk en gemakkelijk, andere periodes is het zoeken naar de lijn.
Teveel ‘individu’ maakt mij boos op de groep en teveel ‘de groep’ zorgt dat ik boos word op mijzelf.
Het hoort er bij. Als lopen op een stoeprandje waarbij je om je heen kijkend soms even in het gras loopt en soms een paar passen op de weg.

Bij de ontwikkelingen in het afgelopen jaar ervaar ik echter alsof de stoeprand drie meter boven de grond uit is gestegen. In plaats van balanceren lijkt het alsof ik steeds moet kiezen. Bij elke keuze bevind ik mij achter een muur ten opzichte van ‘de andere kant’. En drie meter boven de grond balanceren is pittig!

Dus sta ik wisselend aan een kant van de muur. In plaats van natuurlijk balanceren voelt dit vaak inconsequent en het maakt boos. Maar hee, onder die boosheid zit gewoon angst voor het verlies van het andere deel…

Er zijn mensen die stelliger een kant kiezen. Mooi, zij geven de belangen goed weer. En dat ieder zijn eigen keuze mag maken. Op elk moment, op of naast de lijn. En nee, die lijnen liggen niet allemaal even dichtbij elkaar. Hoe angst aanvoelt hangt echter niet van de ligging van de lijn af…

Graag zou ik daar het gesprek vaker over aangaan.