Steeds bewuster balanceer ik tussen ‘de groep’ en ‘ik als individu’. Regelmatig gaat dat een tijdje natuurlijk en gemakkelijk, andere periodes is het zoeken naar de lijn.
Teveel ‘individu’ maakt mij boos op de groep en teveel ‘de groep’ zorgt dat ik boos word op mijzelf.
Het hoort er bij. Als lopen op een stoeprandje waarbij je om je heen kijkend soms even in het gras loopt en soms een paar passen op de weg.
Bij de ontwikkelingen in het afgelopen jaar ervaar ik echter alsof de stoeprand drie meter boven de grond uit is gestegen. In plaats van balanceren lijkt het alsof ik steeds moet kiezen. Bij elke keuze bevind ik mij achter een muur ten opzichte van ‘de andere kant’. En drie meter boven de grond balanceren is pittig!
Dus sta ik wisselend aan een kant van de muur. In plaats van natuurlijk balanceren voelt dit vaak inconsequent en het maakt boos. Maar hee, onder die boosheid zit gewoon angst voor het verlies van het andere deel…
Er zijn mensen die stelliger een kant kiezen. Mooi, zij geven de belangen goed weer. En dat ieder zijn eigen keuze mag maken. Op elk moment, op of naast de lijn. En nee, die lijnen liggen niet allemaal even dichtbij elkaar. Hoe angst aanvoelt hangt echter niet van de ligging van de lijn af…
Graag zou ik daar het gesprek vaker over aangaan.
