Blog

In mijn werk gaat het vaak over congruent zijn. Kan een ander aan jouw buitenkant zien, voelen, begrijpen wat je vanuit jouw binnenkant wilt vertellen?

Vandaag ga ik stemmen. Door een vakje rood te kleuren, laat ik mijn stem horen. Mijn binnenkant.
Aan de buitenkant zie ik mijzelf met een mondkapje staan. Mijn mond, met daarbinnen mijn stem, is afgedekt.
Ik kan niet congruent zijn.

Ik heb nog steeds vertrouwen in een congruentere wereld. Niet direct door deze verkiezingen overigens, niet door de regels. Wel door de mens, door de behoefte aan de menselijke maat. Congruent aan ieders behoefte als gezien en gehoord te willen worden in jouw unieke zelf.

Ook als het eerst nog lastiger wordt, vertrouw je mee? 

Je weet dat je echt heel tof werk hebt als je helemaal opgeladen thuis zit na een paar uurtjes waarin je:

– Boos en onrustig was omdat de dementie je laat vergeten dat je niet naar je vrouw mag.
– Probeert te verbergen dat je de anorexia wéér totaal niet onder controle hebt.
– Vlakjes meldt dat je zojuist een suïcide poging hebt gedaan.
– Huilend van het randje van het balkon (nou ja, tafel dan, het blijft spel) afgepraat bent waar je eerder vanaf dacht te gaan springen.

Met dank aan de aanstaande verpleegkundigen die zichzelf met hun zelf ingediende casussen hebben uitgedaagd! En stuk voor stuk in contact zijn gekomen met mij, van mens tot mens…
Ik stuiter nog even door!

#trainingsacteren #complexeGGZ #verpleegkunde

Tussen het nieuws van de rechtzaak over de avondklok door, gingen we gister eten.

Een stoel wordt aangeschoven: “Papa, de plank zit los!” De onderste plank van de Tripp trapp stoel staat op het punt uit de gleuven te glijden. “Pak maar een gewone stoel.”, gevolgd door “Misschien is dit een mooi moment om altijd op een gewone stoel te zitten.” De leeftijd is er al een tijdje naar, maar ja, verandering is niet altijd makkelijk. En als het niet nodig is, waarom zou je?

Ik moet denken aan hoeveel er nu in ons land en de wereld gaande is. Er is zoveel dat ik niet begrijp, maar dat er veel planken los zitten is me nu onderhand wel duidelijk. Medische, economische, sociale, mentale planken… 

De losse plank als aanleiding tot verandering. Hier in huis leidt dat tot een direct zichtbaar resultaat. Nu een stoel met een volledige rugleuning, maar geen volledige steun meer onder de voeten. Anders dus.

De verandering in de wereld is van een andere orde. Deze is niet zo overzichtelijk. Ik kan niet overzien hoe het er op korte termijn uit gaat zien, laat staan op lange termijn. Anders, maar hoe? Wat blijft hetzelfde, waar gaat steun wegvallen en waar neemt het eventueel toe? Geen idee.

Op de kleine dingen focussen dan maar. Want onder welke stoel dan ook… iemand moet stofzuigen.

Vandaag is zo’n dag dat en de zon schijnt én de wind stormachtig is.

De zon laat de kleuren buiten oplichten, laat de lucht extra blauw ogen, lijkt me te roepen: Kom naar buiten en geniet van alles wat er is!
De wind doet echter ook zijn werk. Met onvoorspelbare vlagen zwiepen takken onrustig heen en weer, door het rooster heen klinken geperste geluiden. Het maakt me onrustig.

De situatie aan de andere kant van mijn raam lijkt weer te geven hoe het in mij voelt. Het leven voelt tegenstrijdig. De onrust van alle maatregelen persen zich door mijn roosters, terwijl het zonlicht van vertrouwen in het totaal van het leven ook zo hard schijnt op ditzelfde moment.
Soms schuift daar een wolk voor en zie ik alleen de wind verwoestend om zich heen slaan. Soms is het tussen de windvlagen door grijs rustig buiten. Soms schijnt die zon en lijkt het even windstil te zijn. Alle varianten zijn er. In een hoog afwisselend tempo. En als dat in de natuur zo werkt, zal het inderdaad helemaal de bedoeling zijn dat dat in een mensenlichaam precies zo werkt.

Ben benieuwd wat het weerbericht voor morgen is…

Al 9 maanden beïnvloed Corona onze wereld, las ik… Door een training systemisch kijken ben ik veel bezig geweest met mijn zwangerschappen en met name mijn draagmoederschap. Best ingewikkeld aangezien ik het embryo van mijn zus en haar man heb voldragen.

Vandaar dat die 9 maanden mij opvielen. De duur van een zwangerschap. En waarbij het verloop ook weer vergelijkbaar was:

De eerste weken als onwerkelijk. Daarna langdurige misselijkheid door gebrek aan werk en een overschot aan moederen. Gevolgd door een periode dat (online) werken mij mijn energie grotendeels terug gaf. En zwaar aan het einde, de lockdown ging in de weg zitten.

Zal het einde van deze lockdown een soort bevalling betekenen? Het begin van iets anders? Zullen we ons steeds meer de oude kunnen voelen, terwijl er tegelijkertijd er iets heel wezenlijk in ons veranderd is? Geen idee…

Misschien duurt het nog jaren om het beter te kunnen plaatsen. Om de juiste woorden te vinden voor wat het totaal heeft betekend.

Zoals ik ook lang niet goed wist te benoemen waar ik als draagmoeder van was bevallen… Neefje dekte de lading ook niet echt. Na ruim 8 jaar heb ik er een woord voor, al is het nog wennen… Ik heb een dochter, een zoon en… een draagzoon.

Op naar nieuwe, wellicht hoopvolle woorden!

Wie wil er nu oefenen?
“Eh ja, ik, maar dan niet met de casus die ik heb ingebracht.” Vechtend tegen haar tranen vertelt ze wat er speelt. Het is moeilijk om te verwoorden wat ze zou willen.
Hmm, geen geschikt materiaal voor een rollenspel. Er is iets anders nodig. In een korte oefening is ze in staat de powervrouw in zichzelf te vinden. Daarna vraag ik haar nogmaals tegen mij te vertellen wat ze zou willen. En hoppa, het rolt er zo uit. Duidelijk en zonder een overschot aan emotie.

Trainingsacteurs doen meer dan alleen rollenspelen. Het gaat over kunnen uitbreiding van jouw eigen gedrag. Soms door een andere vraagstelling in een rollenspel, soms door je te herinneren aan jouw eigen powervrouw die in je kleine teen bleek te zitten!

Zo tof!

Donderdagmiddag aangeschoven in een training waar vijf deelnemers zaten die allen nog niet eerder met een acteur hadden gewerkt. En er dan wel allemaal vol voor gaan! Vol enthousiasme uitproberen en merken hoe ze een gesprek zoveel makkelijker kunnen beïnvloeden.

Ik kon natuurlijk niet zien of zij ook zo achter hun beeldscherm zaten, maar allesbehalve helden op sokken dus!

Een vraag lijkt soms zo simpel. Wat heb je liever? Een koude, lauwe of warme douche?

Na lange tijd heb ik weer een eerste keer koud afgedoucht. Nog maar kort, maar heerlijk!
Maanden geleden had ik dit kunnen opbouwen naar iets van 2 minuten. Ik gunde mijzelf het extra waterverbruik, omdat ik de indruk had dat het me hielp om goed ‘in mijn lichaam te zitten’. Koud water valt slecht te verdragen als je in je kop zit!

En toen… kwam… Corona… Ik gunde mijzelf toen juist een extra warme deken van water. Het hield me even vast in die bevreemdende eerste periode, zo leek het.

De afgelopen maanden was een douche ongemerkt weer gewoon een douche. Lekker praktisch lauwwarm, passend bij het gematigde bestaan van dat moment.

Tot nu dus. De kinderen draaien hun school en huiswerk weer. Mijn agenda vult zich weer gestaag, ideeën vormen zich… De frisse wind van het leven vertaalt zich weer naar het laatste frisse stukje douche.

Dus wat heb je liever? Een koude, lauwe of warme douche? Ach, mijn douchetemperatuur beweegt met het leven mee!

Gister na lange tijd weer mogen werken! Een hele dag trainingsacteren, wat een heerlijkheid…

Vol energie weer naar huis gereden en ook vandaag nog merkbaar. Lopend vinden de borrelde positiviteit en gedachten dan een uitweg, dus flink de pas er in.

Toen viel mijn oog op dit bordje. Ja, ik heb me aangelijnd gevoeld de laatste maanden. En gister mocht ik zonder lijn even keihard los door het park rennen!
En weet je? Maandag en dinsdag mag ik dat weer!

#trainingsacteren
#alswerkmeerdanwerkis
#woehoeee

Voor jezélf gaan staan of vóór jezelf gaan staan?

De afgelopen periode heb ik mezelf weer vaak afgevraagd welke van de twee op mezelf van toepassing is. Uiteraard weinig opdrachten gehad en nu in de zomerperiode ligt trainingsland sowieso standaard zo goed als stil. Maar ook daarna vooralsnog een vrijwel lege agenda…

Waar anderen actief lijken te zijn op andere vlakken, nieuwe ideeën uitwerken of genieten van de rust, blijf ik onrustig. Aan een paar dingen heb ik gesnuffeld: Leren hoe anders zakendoen en in een samenwerking iets heel nieuws ontwikkelen… maar nee, mijn hele lijf vertelde me dit niet te doen. Pijnlijk, maar wel duidelijk: Ik kon voor mijzélf gaan staan.
Soms zijn de signalen echter subtieler… Want mag ik van mezelf niets doen? Afwachten? Geen echte rust vinden, iets heel erg missen, maar toch (nog) niets initiëren? Sta ik dan voor mezélf of sta ik mezelf in de weg? Meestal neig ik naar het eerste, maar wat als toch blijkt dat het het laatste betreft?

Er is er maar één die het echte antwoord weet en dat ben ik zelf. Soms is het echter ook omgaan met dat het antwoord nu niet helder is. De tijd zal het leren.
Dan kan ik trots terugkijken dat ik voor mijzélf ben gaan staan of ik zal de verantwoordelijkheid moeten pakken dat ik er zelf vóór stond…

•