Eentje in pyjama komt onze slaapkamer binnen.
Hevige snikken: ‘Ik ben zo bang’ en kruipt veilig tussen ons in.
‘Waar ben je bang voor?’ vraag ik.
‘Wolven.’
‘Droomde je weer over wolven?’
Knikt.
‘Wat doen ze dan?’
‘Wat wolven doen.’
‘Wat doen wolven dan?’
‘…’
‘Grommend op je af komen? Huilen?
‘Ja.’
‘En waar ben je?’
‘Hier.’
Glimlachend: ‘Dat zie ik, maar waar ben je in je dromen?’
‘In het bos.’
‘En waarom zouden de wolven zich zo gedragen?’
‘Omdat ze bang zijn.’
‘Dus jullie zijn eigenlijk bang voor elkaar?’
‘Ja.’
‘Hmm. Wat kunnen jullie doen om dat te veranderen? Kan je iets zeggen tegen ze?’
‘Weet ik niet.’
‘Het is jouw droom, dus jij mag het zelf bepalen.’
‘…’
‘Wat zou je dan zeggen? Jij mag het bedenken! Het is jouw fantasie.’
‘…’
‘Hal.lo. Ik.ben.×××. Ik.kom.in.vre.de?’
Grijnst: ‘Ja.’
‘En wat zeggen de wolven dan?’
Glimlachend: ‘Shit. Dat is geen lekker hapje…’
‘En wat zeggen jullie dan daarna?’
‘Dan gaan we gewoon kletsen.’
‘Is het dan gewoon goed tussen jullie?’
‘Ja.’
‘Gezellig…’
‘Ja.’, wrijvend in de ogen.
‘Ik zie dat je moe bent. Nog even een dikke knuffel?’
En na een dikke, dubbele knuffel tevreden in het eigen bed verder geslapen…
#doorvragen #eigenregie #trainingsacteren
En nee, ik ben niet altíjd zo geduldig… 🙂
