Laatst vroeg een deelnemer mij wat ik uit mijn werk als trainingsacteur haalde. “Het geeft me vrijheid”, antwoordde ik, “juist omdat ik nooit weet hoe het gaat. Ik weet pas in het moment hoe ik kan reageren.”
Door de vraag realiseerde ik dat dit voorheen zo anders was. Voorspelbaarheid nodig hebben, spanning ervaren in het niet weten. Heerlijk dat dat nu zoveel anders is. Go with the flow… daar steeds in verrast worden en daar weer van genieten!
Hoe verrast werd ik de afgelopen dagen juist weer de andere kant op. Na een workshop haken te hebben gevolgd, is duidelijk mijn enthousiasme aangezet. Leuk! Maar mijn oorspronkelijk gemaakte kussentje heb ik helemaal uitgehaald en weer opnieuw in elkaar gezet. Strakker en mooier. En kleiner ook daarmee, haha. Maar had ik al gezegd strakker en mooier? En dat ik daar zo blij van word als ik hem zie? En mijn nieuwe projectje na uithalen ook opnieuw ben begonnen en de perfectie me tegemoet straalt? De voorspelbaarheid van elke steek verslavend werkt?
O ja, de hang naar perfectionisme hoeft niet weg. Zolang het dienend werkt, mag alles juist blijven. Maakt het me een completer mens. Zoals het zoeken naar de delen die de deelnemers completer maken juist de sport is van mijn werk. Welk gedrag mag slechts wat meer ruimte innemen in deze situatie?
Practice what you preach, Tanja. Dus ja, graag perfecte voorspelbare haakwerkjes in de vrije uren en loslaten, improviseren, alleen aanhaken op wat aandacht vraagt tijdens opdrachten. Én-én! ??