Ik loop buiten en het begint steeds harder te spatten. De regen dwingt mij naar beneden te kijken. Met mijn blik op het paadje besef ik mij dat er op die grond een wereld aan beestjes leeft. Waar we eigenlijk (te) weinig bij stilstaan…
Dan bedenk ik mij dat straks dus ook de naaktslakken tevoorschijn zullen komen en dat zijn nou niet bepaald mijn favoriete beesten! Ik vind ze vies en glibberig. De kriebels krijg ik van ze, brr…
Terwijl ik verder loop, voel ik dat ik langzaam weer droog waai door de wind. Best lekker eigenlijk zo’n verfrissend buitje!
Dan zie ik de eerste naaktslakken liggen… Ja, voor hen was het buitje natuurlijk net zo verfrissend! Beiden genoten we van hetzelfde! Ik voel mijn antikriebels minderen, vind die beestjes opeens een stuk minder erg. We hebben tenslotte genoten van dezelfde regenbui!
Ik moet intern lachen: Door de regen voel ik me op merkwaardige wijze verbonden met een naaktslak!
Ach, zo werkt het ook, met alles en iedereen…
Zaterdag mag ik weer trainingsacteren. Waarbij ik voor iemand toch vaak een soort naaktslak ben: De situatie is wat spannend en ik nodig de ander uit op zoek te gaan naar een verbinding tussen ons. Als we die samen vinden, maak je van mij weer een blije naaktslak!
Nou ja, metaforisch dan…. 😉
