We gaan het blotevoetenpad lopen!
Slippertjes uit en via het hout, de stenen, het bospad naar de eerste modder. Ik voel het glibberen onder mijn voeten. Brr, blijft toch iets waar ik even doorheen moet, denk ik nog.
Dan volgt er een donkere modderplas. De kinderen lopen voor me, dus ik zie hoe (on)diep het is. En toch. Ik laat mijn voet in de donkere plas vol dennennaalden glijden. Dan raakt mijn voet een modderige massa. Ik voel mijn voet wegzakken en hop, oude bekende paniek slaat meteen toe. Er uit! Er uit!!
Bij de volgende, nog grotere pas durf ik niet. Terwijl ik liefdevol aangemoedigd wordt door mijn gezin, schieten de tranen in mijn ogen. Nee, het gaat niet. Shit, oude angsten die ik gelukkig nog maar zo weinig tegen kom, omarmen me weer even stevig.
Ik zeg dat het echt niet lukt en dat wordt direct voor waarheid aangenomen. Ik kan om de plas heen lopen, en nog een, maar al snel volgt er een waarbij er omheen meer moeite gaat kosten. Zowel mijn kinderen als mijn man laten me. Ik voel dat het ze echt niet uitmaakt of ik er omheen zal manoeuvreren of er doorheen zou gaan. Dat schept ruimte om zelf te besluiten ervoor te gaan. Wat extra veiligheid door exact de voetstappen van mijn man te volgen. Dichtbij hem. Zonder extra aanmoediging. Slechts af en toe een neutraal klinkende vraag of hij mijn hand moet vasthouden, zodat ik niet uitglij (en hem niet meetrek ?).
Het was niet bijzonder dat ik weer mee deed. En daarna was het ook niet bijzonder dat ik die 15 meter modder maar wat graag voorbij liep om hen drie te filmen. Het was niet bijzonder dat ik zelfstandig zonder angst door de overige poelen glibberde. Geen oordeel. Alles was goed. En daardoor kon er meer dan ik eerder dacht en niet meer dan ik zelf wilde…
Dankjewel lieve kanjers, hoe bijzonder jullie voor me zijn door niet bijzonder te doen! ♥️
#zonderoordeel #ruimtescheppen #eigenregie
